เงื่อนไขการจ่ายเบี้ยเลี้ยงที่ดีควรเขียนอย่างไร

	คำพิพากษาฎีกา ที่ 8496/2544 นายอัศวิน เตชะพิมานวงศ์                โจทก์ บริษัท คอนกรีต คอนสตรัคชั่นส์ (ประเทศไทย) จำกัด ที่ 1        จำเลย นายจอห์น แบรดบูรี่ ที่ 2
	เรื่อง 1. ลูกจ้างสามารถฟ้องกรรมการผู้มีอำนาจผูกพันธ์บริษัทฯ ได้หรือไม่     และความ รับผิดของกรรมการบริษัทมีต่อลูกจ้าง เพียงใด 2. เงื่อนไขการจ่ายเบี้ยเลี้ยงที่ดีควรเขียนอย่างไร
	1. โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นนิติบุคคล จำเลยที่ 2 เป็นกรรมการของจำเลยที่ 1 โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยที่ 1 ตั้งแต่ 1 พฤษภาคม 2536 ตำแหน่งผู้จัดการโครงการ ได้รับเงินเดือน เดือนละ 92,500 บาท เบี้ยเลี้ยงเดือนละ 8,000 บาท จำเลยที่ 1 โดยจำเลยที่ 2 มีคำสั่งเลิกจ้างโจทก์ตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2542 อ้างเหตุว่างาน ส่วนที่โจทก์รับผิดชอบได้เสร็จสิ้นแล้ว ซึ่งเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม เดือน ธันวาคม 2541 ถึง พฤศจิกายน 2542 จำเลยที่ 1 ไม่ได้จ่ายเบี้ยเลี้ยง เดือนละ 8,000 บาทแก่โจทก์ คิดเป็นเงิน 96,000 บาท ขอให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระ เบี้ยเลี้ยง 96,000 บาท และค่าเสียหาย 5,000,000 บาท พร้อมดอกเบี้ย 2. จำเลยทั้งสองให้การว่า จำเลยที่ 2 กระทำการใดๆ ก็เป็นการกระทำแทนจำเลย ที่ 1 มิใช่กระทำในฐานะส่วนตัว โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยที่ 2 ส่วนจำเลยที่ 1 จ้างโจทก์ทำงานในตำแหน่ง “ผู้จัดการโครงการ” เงินเดือนเดือนละ 92,500 บาท แต่จำเลยที่ 1 ไม่เคยตกลงให้เบี้ยเลี้ยง เดือนละ 8,000 บาท ตลอดไปในอัตรา ตายตัว โดยจำเลยที่ 1 จะกำหนดให้แก่โจทก์ขณะปฏิบัติงานอยู่ที่จังหวัด นครราชสีมาก่อนเลิกจ้างโจทก์ปฏิบัติ หน้าที่ในโครงการไทรน้อย จังหวัดนนทบุรี ซึ่งไม่ได้กำหนดเบี้ยเลี้ยง แก่โจทก์ โจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องเบี้ยเลี้ยง เป็นเงิน 96,000 บาท คำสั่งเลิกจ้างโจทก์ ชอบด้วยกฎหมายโดย โจทก์ทำงานโครงการไทรน้อย ซึ่งได้เสร็จสิ้นแล้วจึงมิใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ขอให้ยกฟ้อง 3. ศาลแรงงานกลางพิพากษาว่า ขณะที่โจทก์รับผิดชอบโครงการไทรน้อยแต่เหลือ งานเก็บอีกเพียงเล็กน้อยเมื่อจำเลยที่ 1 เลิกจ้างโจทก์ถือว่าเป็นการเลิกจ้างที่ไม่ เป็นธรรม ให้จ่ายค่าเสียหายให้เท่าค่าจ้างในช่วงระยะเวลาก่อนที่โครงการไทรน้อย จะเสร็จสมบูรณ์ เป็นเงิน 185,000 บาท และให้จำเลยที่ 1 จ่ายค่า เบี้ยเลี้ยงตาม ข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างที่จำเลยที่ 1 ทำกับ โจทก์ เดือนละ 8,000 บาท รวม 10 เดือน เป็นเงิน 80,000 บาท จำเลยที่ 2 มีฐานะเป็นนายจ้างโจทก์ตาม พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 5 (2) แต่ไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์ เป็นส่วนตัวตาม ป.พ.พ. มาตรา 77 และมาตรา 820 พิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วม กันชำระเบี้ยเลี้ยงจำนวน 80,000 บาท ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม จำนวน 185,000 บาท พร้อมดอกเบี้ย 4. ศาลฎีกาพิพากษายืน
	(รวบรวมโดยนายไพบูลย์ ธรรมสถิตย์มั่น) 1/22