ความเป็นผู้ประกอบการต้องสร้างตั้งแต่เราเป็นลูกจ้าง

สมศักดิ์และสมชายสองพี่น้องเจ้าของกลุ่มธุรกิจเกษตรขนาดกลางโดยมีบริษัทในเครือกว่าสิบแห่ง ทุกบริษัทในเครือมีผู้บริหารระดับสูงซึ่งเป็นคนในครอบครัวทั้งสิ้น  สมศักดิ์ในฐานะพี่คนโตรับผิดชอบในตำแหน่งประธานกลุ่มบริษัท  และสมชายพี่คนรองรับตำแหน่งรองประธานกลุ่มฯ  ทั้งสองคนเป็นคนหัวสมัยใหม่ซึ่งเป็นรุ่นที่สองหลังจากคุณพ่อซึ่งเป็นคนไทยเชื้อสายจีนเข้ามาก่อร่างสร้างตัวโดยเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารตั้งแต่ห้าสิบกว่าปีก่อน

          ทุกเช้าเขาทั้งสองคนจะนั่งปรึกษาหารือธุรกิจกัน  วันนี้ประเด็นที่เขาคุยกันคือเรื่องของมานะผู้จัดการทั่วไปคนใหม่ของบริษัทในเครือแห่งใหม่ซึ่งเพิ่งเปิดดำเนินการเมื่อเร็วๆนี้  มานะนับเป็นผู้บริหารระดับสูงคนแรกที่ไม่ใช่คนในครอบครัว  สมชายและสมศักดิ์มีแนวคิดมาหลายปีแล้วว่าจะต้องนำมืออาชีพจากภายนอกเขามาเป็นผู้บริหารระดับสูง  สำหรับมานะได้รับข้อเสนอที่ดีรวมทั้งได้รับหุ้นส่วนจำนวนหนึ่งในบริษัทแห่งใหม่ด้วย  มานะเคยเป็นผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทซึ่งจำหน่ายสินค้าให้กับกลุ่มบริษัทของสมศักดิ์ 

          สมชายเอ่ยถามสมศักดิ์ว่า  “เฮียครับ  ทำไมถึงตัดสินใจเลือกคุณมานะ  แต่ไม่เลือกคุณพีระละครับ”  พีระคือผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทคู่แข่งของมานะ  พีระมักจะมีส่วนลดพิเศษสำหรับคุณสมศักดิ์เสมอ  นอกจากนี้พีระมักจะเลี้ยงรับรองและตีกอล์ฟกับสมศักดิ์และสมชายเป็นประจำ  นั่นเป็นสาเหตุที่สมชายสงสัย

สมชายตอบว่า  “ทั้งสองคนในแง่ฝีไม้ลายมือ  ความรู้ความเข้าใจในอุตสาหกรรมที่เราทำอยู่แล้วถือว่าดีพอๆกัน  ทั้งสองคนมีประสบการณ์จากการเป็นพนักงานขายและไต่เต้าเป็นผู้บริหารในบริษัทข้ามชาติมาทั้งคู่ แต่ความเป็นเถ้าแก่ต่างกัน”  สมศักดิ์เว้นจังหวะสักครู่“มานะไม่เคยใช้การลดราคาเป็นจุดขาย  เขาใช้ประโยชน์ของผลิตภัณฑ์โดยพยายามทำความเข้าใจความต้องการที่แท้จริงของเรา  และทำการบ้านมาดีมากทุกครั้งที่พบกัน  การส่งมอบสินค้าก่อนก่อนเวลา  และผิดพลาดคลาดเคลื่อนน้อยมาก  หากมีความผิดพลาดเกิดขึ้นมานะจะรับผิดชอบโดยไม่เคยระบุว่าเป็นความผิดของใคร  พร้อมทั้งติดตามแก้ไขให้จนลุล่วง  มีครั้งหนึ่งผมสุดทนกับความเป็นมืออาชีพของมานะมาก  เขาไม่ยอมลดราคาให้บริษัทเราเลยในขณะที่คุณพีระคู่แข่งลดเอาลดเอา  ฒผมบอกมานะไปว่า  คุณมานะนี่มันไม่ใช่บริษัทของคุณซักหน่อย  ลดๆมาบ้างเถอะ  วันหลังมีอะไรผมจะได้ช่วยเหลือคุณเป็นการส่วนตัวได้ในฐานะเพื่อนฝูงกันไงละ  แต่คุณมานะตอบผมได้ดีจริงๆ”

สมชายถามต่อด้วยความอยากรู้ว่า  “คุณมานะเขาให้เหตุผลว่าอย่างไรครับ”

สมศักดิ์ยกคำพูดของมานะขึ้นมาให้สมชายฟังว่า “คุณสมศักดิ์ครับ  จริงๆแล้วผมคิดเสมอว่าบริษัทที่ผมทำงานอยู่เป็นของผมเอง  บ้าน  รถ  การศึกษาลูก  และสิ่งอำนวยความสะดวกในบ้านก็ได้มาจากการทำงานให้บริษัทนี้มากว่าสิบปี  เขาสอนผมตั้งแต่ผมไม่รู้อะไรจนมาได้ทุกวันนี้ผมจึงคิดว่านี่คือธุรกิจของผมเอง  อีกอย่างหนึ่งผมตั้งใจว่าอนาคตจะทำธุรกิจส่วนตัวที่ไม่แข่งกับนายจ้างเดิม  หากผมมีทัศนคติและวิธีการทำงานว่าที่เราทำอยู่ทุกวันนี้คือธุรกิจของเราก็เสมือนผมฝึกงานในฐานะเถ้าแก่ไปในตัว  เราขายได้มากที่สุดในตลาดเพราะคุณภาพของคน  สินค้าและบริการของเรา”

สมชายอึ้งไปพักพร้อมกับอุทานว่า  “แหมตอบได้จับใจดีครับ  เขาคงต้องการสร้างความประทับใจให้เฮียละซี  แล้วคุณพีระละครับเห็นเขาขอสมัครมาในตำแหน่งนี้ด้วย”

          สมศักดิ์ตอบ  “พีระนะผมเห็นต่างกัน  เขาชอบลดราคา  เลี้ยงรับรอง  ตีกอล์ฟ  เพื่อทำให้ผมชอบเขา  ซึ่งผมก็สนิทสนมด้วย  แต่ในฐานะคนขายของมากกว่า  ผมไม่ได้คิดว่าเขามีคุณสมบัติที่จะเป็นหุ้นส่วนกับผมได้  เวลาเกิดปัญหาพีระมักจะบอกว่าเป็นความผิดของคนอื่นในบริษัทเขาเสมอ  ไม่เคยเลยที่จะบอกว่าตัวเองมีส่วนแม้แต่น้อย  ผมบอกเขาไปว่าเขายังมีเวลา  หากเปลี่ยนแปลงวิธีคิดและวิธีทำงานแบบคุณมานะเขาก็ยังมีโอกาสอีก  มิฉะนั้นเขาคงเป็นได้แค่ผู้จัดการคนหนึ่งเท่านั้น” 

ที่มา : เมล์สมาชิก