แก้ไขการพูดของคุณได้แล้ว

พูดอุบอิบ

ถ้าคุณเคยคุยกับคนที่พูดอุบอิบเป็นนิจ คุณย่อมรู้ว่ามันเหนื่อยแค่ไหนในการพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เขาพูด หรือการต้องคอยพูดว่า “อะไรนะ” หรือ “ขอโทษเถอะ” ทุกครั้ง หนักขึ้นคุณก็จะเอ่ยขอตัวและหันไปคุยกับคนอื่นแทน

ถ้ามีคนที่เอาแต่พูดว่า “อะไรนะ” หรือ “ขอโทษ” และผละจากคุณไปกลางคัน รู้ไว้เถอะว่าคุณพูดอึบอิบจนเขา คร้าน จะฟังต่อ ก้าวแรกในการแก้นิสัยนี้ก็คือ หัดนั่งหรือยืนตรง ยืดไหล่ เชิดหน้า วางน้ำหนักลงบนเท้าทั้งสองข้าง ปล่อยขากรรไกรและลำคอตามสบาย สูดหายใจลึก ๆ ให้อากาศเข้ากะบังลมเต็มที่เหมือนกับเวลาที่คุณเป่าอากาศเข้าไปเต็มลูกโป่ง

กะบังลมเป็นอวัยวะที่อยู่กลางลำตัว ต่ำจากซี่โครงลงมาเล็กน้อย และเหนือสะดือขึ้นไป 2-3 นิ้ว วางมือลงที่กะบังลม คุณจะรู้สึกว่ามันยุบหนอ พองหนอตามจังหวะการหายใจ

เวลาที่พูดตามปกติ ลมที่ผ่านไปยังเส้นเสียงมาจากกะบังลมนี่เอง ลองวางมือไว้แล้วสูดลมหายใจลึก ๆ พูดอะไรสักคำสองคำ สังเกตว่าเสียงของคุณมีพลังขึ้นมากน้อยเพียงไร

ฝึกตัวเองให้คุณเหมือนขณะที่พูดเช่นนี้ทุกครั้ง เสียงของคุณจะดัง ฟังได้ชัดเจน ไม่อู้อี้อุบอิบเหมือนเก่า

เสียงที่ดังชัดเจนนี้จะทำให้ฟังน่าเชื่อถือ และจูงใจให้ฟังได้นาน ๆและเมื่อใดก็ตามที่คุณเห็นว่าผู้ฟังฟังคุณด้วยท่าทีตั้งใจจดจ่อแล้วคุณก็จะยิ่งมีกำลังใจในการพูดคุยกับเขามากขึ้น

ดวงตามีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าปาก ที่จะทำให้คุณกลายเป็นนักพูดชั้นยอด การสบตากับผู้ฟังจะช่วยให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าคุณสนใจและเห็นเขามีความสำคัญ นอกจากนี้ยังช่วยให้ขัน โกรธ หรือเบื่อ ซึ่งนั่นเป็นกุญแจสำคัญที่จะบอกคุณว่า ควร พูดอะไรต่อไป

ถ้าคุณมีนิสัยไม่ชอบสบตาคน คุณอาจรู้สึกอึดอัดตอนแรก จงเริ่มฝึกด้วยการสบตากับคนที่มีแววเป็นมิตรก่อนเพียงแวบหนึ่ง ไม่ช้าคุณจะรู้สึกดีขึ้น จากนั้นก็ยืดเวลาออกไป คุณจะสบายใจเมื่อพบว่า ไม่ยากเลย ที่จะเสนอความคิดใด ๆ แล้วเขาก็รับฟังคุณด้วยดี เหตุผลน่ะหรือ ก็ทันทีที่เอาชนะความอึดอัดใจในตอนต้นได้แล้ว คุณจะเห็นอาการตอบสนองที่ดีขึ้นทันตาเห็นจากอีกฝ่ายน่ะสิ

ความกังวลอาจทำให้คุณพูดเร็วขึ้น และถ้าคุณเป็นคนที่พูดเร็วอยู่แล้ว เมื่อคุณตึงเครียด วิธีพูดของคุณอาจเหมือนกับเทปที่เล่นผิดสปีดไปเลยก็ได้

หัดพูดด้วยอัตราเร็วปกติและบังคับให้ช้าลงด้วยด้วยถ้าเป็นการอ่านหรือพูดต่อหน้ากลุ่มคน

อัตราเร็วปกติคือเท่าไร ไม่มีการปิดประกาศให้ทราบกันทั่วไปเหมือนกำจำกัดความเร็วบนทางหลวง แต่ผู้เชี่ยวชาญเห็นว่า 250 คำต่อนาทีถือว่าเร็วสุดขีด และ 100 คำต่อนาทีถือว่าช้าสุดขั้ว อัตราที่ยอมรับกาน อยู่ระหว่าง 120 – 160 คำต่อนาที

ถ้าคุณอย่างรู้ว่าอัตราของคุณเป็นเท่าไร ก็ให้อ่านหนังสือดัง ๆ และใช้นาฬิกาจับเวลาดู

เมื่อพยายามพูดให้ช้าลง เป็นไปได้ว่าคุณจะติด เอ้อ – อ้า มากกว่าที่จะลดความเร็ว คุณลองเว้นช่วงหายใจยาว ๆ ระหว่างคำและระหว่างประโยค ฝึกอ่านออกเสียงดัง ๆ เมื่อคุณเห็นคำหรือวลีไหนที่อยู่ด้วยกันก็ต้องอ่านให้ติดกัน เว้นระยะเพียงนิดเมื่อจบประโยค หรือถ้าจะให้ยาวขึ้นก็จนกว่าจะจบย่อหน้า จงอ่านดัง ๆ ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจังหวะการอ่านของคุณจะสม่ำเสมอและจับเวลาไว้จนกว่าอัตราเร็วของคุณจะเท่าอัตราปกติ

การอ่านดัง ๆ เป็นวิธีบำบัดอาการพูดเร็วที่ดีที่สุด เว้นระยะ และสูดลมหายใจเมื่อจบวลีหรือเห็นเครื่องหมายวรรคตอน สูดหายใจยาวอีกนิดเมื่อจบประโยค และยาวขึ้นไปอีกเมื่อจบย่อหน้าทุกย่อหน้า ฝึกตัวเองให้รักษาจังหวะดังนี้ให้ได้ในยามพูดคุย ให้แน่ใจว่าคุณสูดหายใจเข้าและผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ เมื่อหยุดพักหายใจ วิธีนี้จะช่วยให้คุณพูดช้าลง ที่สำคัญจะช่วยลดความวิตกของคุณลงได้ด้วย 

จากหนังสือ เทคนิดพูดจา มารยาทสังคม
อลิซ เฟลมิง เขียน
วัสสา แปลเรียบเรียง