ทำไมยังมีองค์การที่ทำผิดกฎหมายแรงงาน
ก็ในเมื่อมีผลเสียหายมากมายขนาดนี้ แล้วทำไมยังมีหลายกิจการที่ทำผิดกฎหมายแรงงานกันอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
ซึ่งเรื่องนี้พอจะสรุปได้ว่า มีตั้งแต่ประเภทที่จงใจทำผิด ละเลย หลีกเลี่ยงไปจนถึงประเภทไม่ทราบและไม่ได้เข้าใจเลยก็มี กล่าวคือ
ประเภทแรก เป็นพวกจงใจทำผิดหรือหลีกเลี่ยงกฎหมาย เพราะเห็นว่าทำให้ช่วยลดค่าใช้จ่ายของกิจการได้ ลักษณะการทำผิดประเภทนี้ก็มีตั้งแต่ จ่ายค่าแรงต่ำกว่าค่าแรงขั้นต่ำไปจนถึงไม่จ่ายค่าล่วงเวลา หรือค่าทำงานในวันหยุด วันหยุดประเพณีก็ไม่ให้หยุด หรือแม้กระทั่งบางกรณีที่ต้องจ่ายค่าบอกกล่าวล่วงหน้า หรือจ่ายค่าชดเชยก็ไม่ยอมจ่ายก็มี ส่วนใหญ่กิจการที่ทำอย่างนี้ได้มักจะเป็นกิจการเล็กๆ ไม่ได้บริหารงานแบบมืออาชีพแต่กิจการขนาดใหญ่ก็มีอย่านึกว่าไม่มี
ประเภทที่สอง ทำผิดเพราะไม่รู้ เข้าใจผิด คิดว่าทำถูกต้องอยู่แล้วประเภทนี้มีมาก เหตุที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะเรื่องที่ขึ้นชื่อว่าเกี่ยวกับ “กฎหมาย” ซึ่งนักกฎหมายเอง บางทีความเห็นยังขัดแย้งกัน บางประเด็นก็เข้าใจผิดได้เหมือนกันคิดว่าน่าจะทำได้ เช่น เลิกจ้างคนบางครั้งคิดว่า “ได้ทำผิดซ้ำคำเตือนแล้ว” จึงไม่ได้จ่ายค่าชดเชย แต่ที่จริงศาลไม่ถือว่าซ้ำคำเตือนก็เลยต้องจ่ายค่าชดเชยตามระเบียบ หรือบางครั้งก็เห็นว่าเป็นการกระทำผิดร้ายแรง เลยเลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าบอกกล่าวล่วงหน้า แต่ศาลกลับเห็นว่าอันนี้ไม่ร้ายแรงดังนั้นจะเลิกจ้างทันทีก็ต้องจ่ายค่าบอกกล่าวล่วงหน้านอกจากค่าชดเชยอีกด้วย เป็นต้น
แล้วจะแก้ไขกันอย่างไร
ถ้าจะว่าไปแล้ว ถ้าจะแก้ไขกันจริงแล้วนายจ้างประเภทหลังแก้ไขง่ายกว่า ทั้งนี้เพราะไม่ได้จงใจกระทำผิด หรือหลีกเลี่ยง เพียงแต่บางเรื่องก็เข้าใจผิด บางเรื่องก็ไม่ทราบเพราะกฎหมายก็มากมายเหลือ
ส่วนนายจ้างประเภทแรกที่จงใจหลีกเลี่ยงนั้นแก้ยากกว่า เพราะมีความคิดเอารัดเอาเปรียบ ถึงแม้จะรู้ว่าถูกเป็นอย่างไรก็ยังไม่ค่อยอยากจะทำให้ถูกต้อง
อย่างไรก็ดีหากคิดให้ลึกๆแล้วจะเห็นว่าเงินที่ประหยัดได้จากการทำผิด หรือหลีกเลี่ยงกฎหมายนั้นน้อยมากเมื่อเทียบกับความเสียหายที่จะเกิดขึ้นในระยะยาว และในทางกลับกัน การทำให้ถูกกฎหมายแรงงานกลับจะมีผลดีต่อกิจการอย่างมาก กล่าวคือ
1. ไม่ต้องเสียทั้งค่าปรับ ค่าเสียหาย ดอกเบี้ย เงินเพิ่ม หรือแม้กระทั่งไม่ต้องถูกดำเนินคดีถึงขั้นจำคุก
2. ทำธุรกิจด้วยความสบายใจ เพราะไม่ได้หลีกเลี่ยงหรือทำผิดกฎหมาย
3. ลูกจ้างก็ทำงานให้อย่างมีความสุข เพราะรู้ว่าอยู่กับนายจ้างที่ดี ไม่เอารัดเอาเปรียบ
4. กิจการไม่เสียชื่อเสียง
5. ยิ่งถ้าเป็นกิจการขนาดใหญ่ด้วยแล้ว ทุกวันนี้ภาพลักษณ์ความน่าเชื่อถือต่อสังคมมีความสำคัญมาก
ที่มา: บริหารอย่างไรถูกกฎหมายแรงงาน , ไพศาล เตมีย์