ประกาศกระทรวงแรงงาน เรื่อง อัตราค่าจ้างขั้นต่ำ

ให้ยกเลิกประกาศกระทรวงแรงงาน เรื่อง อัตราค่าจ้างขั้นต่ำ ลงวันที่ ๒๓ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ และประกาศกระทรวงแรงงานเรื่อง อัตราค่าจ้างขั้นต่ำ (ฉบับที่ ๒) ลงวันที่ ๓๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำพื้นฐานเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบสามบาท

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยเจ็ดสิบบาท ในท้องที่กรุงเทพมหานคร

จังหวัดนนทบุรี นครปฐม ปทุมธานีสมุทรปราการ และสมุทรสาคร

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยหกสิบแปดบาท ในท้องที่จังหวัดภูเก็ต

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยห้าสิบสามบาท ในท้องที่จังหวัดชลบุรี

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยห้าสิบเอ็ดบาท ในท้องที่จังหวัดสระบุรี

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสี่สิบห้าบาท ในท้องที่จังหวัดเชียงใหม่ พังงา และนครราชสีมา

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสี่สิบสามบาท ในท้องที่จังหวัดระนอง และระยอง

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสี่สิบสองบาท ในท้องที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสี่สิบบาท ในท้องที่จังหวัดกระบี่ และฉะเชิงเทรา

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบแปดบาท ในท้องที่จังหวัดกาญจนบุรี จันทบุรี

เพชรบุรี ราชบุรีสมุทรสงคราม และอ่างทอง

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดบาท ในท้องที่จังหวัดชุมพร ลำพูน

สระแก้ว และสุโขทัย

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบหกบาท ในท้องที่จังหวัดกำแพงเพชร

ขอนแก่น ตรัง ปราจีนบุรีบุรีรัมย์ ลพบุรี สิงห์บุรี และสุพรรณบุรี

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบห้าบาท ในท้องที่จังหวัดกาฬสินธุ์ ชัยนาท

ชัยภูมิ ตาก ตราดนครพนม นราธิวาส นครศรีธรรมราช นครสวรรค์ ประจวบคีรีขันธ์ ปัตตานี พิษณุโลก

เพชรบูรณ์ พัทลุง มุกดาหาร ยะลาร้อยเอ็ด ลำปาง เลย ศรีสะเกษ สกลนคร สงขลา สตูล สุราษฎร์ธานี

หนองคาย หนองบัวลำภู อุดรธานี อุตรดิตถ์ อุทัยธานีและอำนาจเจริญ

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบสี่บาท ในท้องที่จังหวัดนครนายก และพิจิตร

ให้กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นเงินวันละหนึ่งร้อยสามสิบสามบาท ในท้องที่จังหวัดเชียงราย น่าน พะเยา

 แพร่ มหาสารคามแม่ฮ่องสอน ยโสธร สุรินทร์ และอุบลราชธานี

เพื่อประโยชน์ตามข้อ ๒ ถึงข้อ ๑๖ คำว่า “วัน” หมายถึงเวลาทำงานปกติของลูกจ้างซึ่งไม่เกินชั่วโมงทำงาน

ดังต่อไปนี้

แม้นายจ้างจะให้ลูกจ้างทำงานน้อยกว่าเวลาทำงานปกติเพียงใดก็ตาม

        (๑)  เจ็ดชั่วโมง สำหรับงานที่อาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพและความปลอดภัยของลูกจ้างตามกฎกระทรวง

               ฉบับที่ ๒(พ.ศ.๒๕๔๑) ออกตามความในพรราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.๒๕๔๑

        (๒)  แปดชั่วโมง สำหรับงานอื่นซึ่งไม่ใช่งานตาม (๑)

ห้ามมิให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างเป็นเงินแก่ลูกจ้างน้อยกว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ

ประกาศกระทรวงแรงงานฉบับนี้ ให้มีผลใช้บังคับตั้งแต่วันที่ ๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๗ เป็นต้นไป