การกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอน นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่ลูกจ้างเมื่อเลิกจ้าง !!

การจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอนซึ่งนายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยแก่ลูกจ้างเมื่อเลิกจ้างนั้น การจ้างดังกล่าวจะต้องเป็นกรณีมีลักษณะงานที่กำหนดไว้ใน ป.มท. เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 46 วรรคสามและวรรคสี่ เช่น งานที่มีลักษณะเป็นครั้งคราวที่มีกำหนดการสิ้นสุดหรือความสำเร็จของงาน แม้สัญญาจ้างระหว่างโจทย์และจำเลยสิ้นสุดตามกำหนดระยะเวลาที่ได้กำหนดไว้ในสัญญา แต่เมื่อไม่ปรากฏว่างานที่โจทก์ทำมีลักษณะงานประเภทใดประเภทหนึ่งตาม ป.มท. เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ 46 วรรคสี่ อันจะเป็นข้อยกเว้นที่จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย เมื่อโจทก์ทำงานติดต่อกันครบ 1 ปีจำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยไม่น้อยกว่าอัตราสุดท้ายเก้าสิบวันแก่โจทก์ ตาม ป.มท. เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 46(2)

- - - - - - - - - - - - - -  - - - - - - -

โจทก์ฟ้องว่า  จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้าง ทำหน้าที่เป็นช่างน้ำมัน จำเลยเลิกจ้างโจทก์ด้วยวาจาอ้างว่าครบสัญญาจ้าง โดยโจทก็ไม่มีความผิด ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยจำนวน 45,000 บาทแก่โจทก์

                จำเลยให้การต่อสู้คดี

                ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์

                จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

                ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ที่จำเลยอุทธรณ์ว่า สัญญาจ้างระหว่างโจทก์และจำเลยสิ้นสุดลงตามกำหนดระยะเวลาที่ได้กำหนดไว้ในสัญญา จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่โจทก์นั้น ตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงานข้อที่ 46 วรรคสามและวรรคสี่บัญญัติว่า “ความในข้อนี้มิให้ใช้บังคับแก่ลูกจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอน และเลิกจ้างตามกำหนดระยะเวลานั้น

            การจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาตามวรรคสามจะทำให้ได้สำหรับการจ้างงานในโครงการเฉพาะที่มิใช่งานปกติของธุรกิจหรือการค้าของนายจ้างซึ่งต้องมีระยะเวลาเริ่มต้นและสิ้นสุดของงานที่แน่นอน หรือในงานอันมีลักษณะเป็นครั้งคราวที่มีกำหนดการสิ้นสุดหรือความสำเร็จของงานหรือในงานที่เป็นไปตามฤดูกาลและได้จ้างในช่วงเวลาของฤดูกาลนั้น ซึ่งงานนั้นจะต้องแล้วเสร็จภายในเวลาไม่เกินสองปีโดยนายจ้างและลูกจ้างได้ทำสัญญาเป็นหนังสือไว้ตั้งแต่เมื่อเริ่มจ้าง”  เห็นว่าการจ้างตามกำหนดระยะเวลาที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอนซึ่งนายจ้างไม่จำต้องจ่ายค่าชดเชยแก่ลูกจ้างนั้น การจ้างดังกล่าวจะต้องเป็นกรณีมีลักษณะงานตามที่กำหนดไว้ในบทบัญญัติข้างต้นด้วย เช่น งานอันมีลักษณะเป็นครั้งคราวที่มีกำหนดการสิ้นสุดหรือความสำเร็จของงานดังกล่าวที่จำเลยให้การต่อสู้เป็นต้น แม้สัญญาจ้างระหว่างโจทก์และจำเลยจะสิ้นสุดตามกำหนดระยะเวลาที่ได้กำหนดไว้ในสัญญาจ้างก็ตาม แต่เมื่อข้อเท็จจริงไม่ปรากฏว่างานที่โจทก์ทำมีลักษณะงานประเภทใดประเภทหนึ่ง ตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงานข้อ 46 วรรคสี่ อันจะเป็นข้อยกเว้นที่จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย ดังนั้น เมื่อโจทก์ทำงานติดต่อกันครบ 1 ปี ตามสัญญาจ้าง จำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้ายเก้าสิบวันแก่โจทก์ ตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ 46 (2)

                พิพากษายืน

วิธวิทย์   หิรัญรุจิพงศ์

กมล       เพียรพิทักษ์

หัสดี      ไกลทองสุก