ในระยะเวลา ๑๒๐ วัน บริษัทชอบที่จะเลิกจ้างลูกจ้างเมื่อใดก็ได้ !!!

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ ๕๒๔๙/๒๕๔๕

แพ่ง โมฆะกรรม จ้างแรงงาน บอกเลิกสัญญาจ้างแรงงาน (มาตรา ๑๕๐ , ๕๗๕ , ๕๘๒ )

พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงานฯ (มาตรา ๑๗ )

 สัญญาจ้างระหว่างบริษัทโจทก์กับ ส. ที่ระบุว่า ในระยะเวลา ๑๒๐ วัน นับจากวันที่เริ่มปฏิบัติงานให้ถือว่าเป็นระยะเวลาทดลองงาน บริษัทชอบที่จะเลิกจ้างลูกจ้างเมื่อใดก็ได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย และไม่ต้องแจ้งให้ลูกจ้างทราบล่วงหน้าหลังจาก ๑๒๐ วัน หากผลการปฏิบัติงานเป็นที่น่าพอใจก็จะบรรจุลูกจ้างเป็นพนักงานประจำนั้น หมายความว่า นายจ้างตกลงจ้างลูกจ้างโดยไม่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอน แต่ข้อตกลงที่ให้สิทธิโจทก์เลิกจ้าง ส. เมื่อใดก็ได้โดยไม่ต้องแจ้งให้ ส. ทราบล่วงหน้านั้น ขัดต่อ พ.ร.บ. คุ้มครองแรงงาน มาตรา ๑๗ วรรคสอง ซึ่งเป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน ย่อมตกเป็นโมฆะตาม ป.พ.พ. ๑๕๐ เมื่อโจทก์เลิกจ้าง ส. โดยไม่เข้าเหตุตามมาตรา ๑๗ วรรคหนึ่งและวรรคท้าย โจทก์จึงต้องบอกเลิกสัญญาจ้างเป็นหนังสือให้ ส. ทราบ เมื่อถึงหรือก่อนจะถึงกำหนดจ่ายค่าจ้างคราวหนึ่งคราวใด เพื่อให้เป็นผลเลิกสัญญาเมื่อถึงกำหนดจ่ายค่าจ้างคราวถัดไปข้างหน้า เมื่อโจทก์กำหนดจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน โจทก์บอกเลิกจ้าง ส. โดยมิได้บอกกล่าวล่วงหน้า เมื่อวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๕๔๔ ซึ่งเป็นการบอกเลิกจ้างก่อนวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๔ ซึ่งเป็นวันถึงกำหนดจ่ายค่าจ้าง การบอกเลิกจ้างของโจทก์ดังกล่าวจึงมีผลเป็นการเลิกสัญญาจ้างในวันที่ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๔ ซึ่งเป็นวันถึงกำหนดจ่ายค่าจ้างคราวถัดข้างหน้า โจทก์ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้ ส. เป็นเวลา ๓๕ วัน