มาตรา ๑๒๕ การยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน
คำพิพากษาฎีกาที่ ๓๘๑๐/๒๕๔๒ การวางเงินตามคำสั่งพนักงานตรวจแรงงาน จะต้องให้สอดคล้องกับความไม่พอใจคำสั่งดังกล่าวด้วย โดยนายจ้างไม่พอใจหรือโต้แย้งคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานเท่าใด ก็วางเงินเพียงเท่าที่ตนโต้แย้ง ไม่จำต้องวางเต็มจำนวนตามคำสั่งพนักงานตรวจแรงงานเสมอไป ( คำพิพากษาฎีกาที่ ๒๘๑๑/๒๕๔๒ ก็วินิจฉัยไว้ทำนองเดียวกัน ) คำพิพากษาฎีกาที่ ๖๕๕๒/๒๕๔๒ กรณีที่ลูกจ้างได้ยื่นคำร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. ๒๕๔๑ มาตรา ๑๒๓ และพนักงานตรวจแรงงานมีคำสั่ง ให้นายจ้างจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างตามมาตรา ๑๒๔ แต่นายจ้างไม่นำคดีมาสู่ศาลภายใน ๓๐ วัน นับแต่วันทราบคำสั่ง คำสั่งดังกล่าวจึงถึงที่สุดตามมาตรา ๑๒๕ นายจ้างจะดำเนินการในศาลแรงงานอีกไม่ได้ ซึ่งรวมตลอดถึงการให้การต่อสู้คดีด้วย ทั้งนี้โดยต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงาน และวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๘ วรรคท้าย ดังนั้นเมื่อลูกจ้างนำคดีมาฟ้องเพื่อขอให้นายจ้าง ปฏิบัติตามคำสั่งของพนักงานตรวจแรงงาน นายจ้างจึงไม่มีสิทธิที่จะต่อสู้คดี ว่าคำสั่งของพนักงานตรวจแรงงาน ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ด้วยเหตุที่นายจ้างมิได้เลิกจ้าง อันทำให้ลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าชดเชย อันเป็นการโต้แย้งคำสั่งอันถึงที่สุดแล้วได้