กฎหมายแรงงาน : วันลาเพื่อกิจธุระอันจำเป็น
มาตรา 34 ให้ลูกจ้างมีสิทธิลากิจธุระอันจำเป็นได้ตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน
การลาตามบทบัญญัติข้างต้นได้กำหนดขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์ที่จะให้ลูกจ้างได้มีโอกาสเพื่อไปทำกิจธุระส่วนตัวอันจำเป็นได้ กฎหมายมิได้กำหนดไว้ว่ากิจธุระอันจำเป็นนั้นเป็นกิจธุระเพื่อการอันใดบ้าง นอกจากนั้น ก็ไม่ได้กำหนดจำนวนวันลาที่ด้วย ในขณะเดียวกันกฎหมายกลับกำหนดให้ลาได้ตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน ซึ่งข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานนั้น มาตรา 108 ของพระราชบัญญัติฉบับนี้ได้กำหนดให้เป็นอำนาจของนายจ้างเพียงฝ่ายเดียวที่จะจัดให้มีขึ้น ดูประหนึ่งว่ากฎหมายกำหนดให้การลาเพื่อกิจธุระอันจำเป็น เป็นไปตามอำเภอใจ ความคิด หรือหลักเกณฑ์ที่นายจ้างกำหนดแต่เพียงฝ่ายเดียว และดูประหนึ่งว่าเป็นการรับรองเอาระเบียบการลากิจในข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของนายจ้างแต่ละสถานประกอบกิจการมาเป็นกฎหมายใช้บังคับแก่ลูกจ้างในสถานประกอบกิจการนั้น (อันที่จริงตามรูปลักษณ์ของกฎหมาย มาตรานี้ไม่จำเป็นต้องบัญญัติขึ้นเพราะเมื่อนายจ้างได้กำหนดวันลากิจไว้ในข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานแล้ว ลูกจ้างก็มีสิทธิตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานฉบับนั้น โดยไม่จำเป็นจะต้องเขียนสำทับไว้ในกฎหมายและมาตรานี้ไม่มีบทบัญญัติในเชิงที่เป็นสภาพบังคับแต่อย่างใด)
ดังนั้น เหตุที่จะลาเพื่อกิจธุระอันจำเป็นได้ตามกฎหมายนี้ก็เป็นไปตามเงื่อนไขที่ได้กำหนดไว้ในข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของนายจ้างซึ่งจะชอบธรรมเหมาะสมหรือไม่ เพียงใด ก็คงเป็นไปตามที่นายจ้างกำหนดไว้แต่ละราย ส่วนจำนวนวันที่ลาก็เป็นไปตามที่กำหนดไว้ในข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน สำหรับค่าจ้างนั้นกฎหมายไม่ได้กำหนดว่านายจ้างจะต้องจ่ายค่าจ้างในวันลาเพื่อกิจธุระอันจำเป็น ดังนั้นการจะจ่ายค่าจ้างหรือไม่ มากน้อยเพียงใดก็คงเป็นไปตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของนายจ้าง