เรื่องตื่นเต้นที่เกาะพะงัน |
โดย...เจษฎาภรณ์ |
บทความของผมเริ่มจากการได้ดูหนังเรื่องหนึ่งที่ยังคงจำกันได้คือเรื่อง เพื่อนสนิท ไฮไลท์ของเรื่องนี้คือที่พระเอกได้บอกความในใจกับนางเอก แล้วได้หลบไปอยู่กับตัวเอง ณ.ที่ทะเลแห่งหนึ่งซึ่งหนังเรื่องนี้ได้เป็นแรงบันดาลใจให้ผม(กอฬ)กับแฟน(เกด)อยากไปเที่ยวทะเลที่นั่น เราก็ได้หาข้อมูลท่องเที่ยวก็ได้รู้ว่าทะเลที่อยู่ในหนังนั้นคือเกาะพะงัน จากนั้นเราก็เตรียมตัวเป็นอย่างดีจนได้เวลาอันเป็นสมควรทุกอย่างลงตัว เราได้ซื้อแพคเกจโดยสารรถกับเรือที่บริษัท ลมพระยา แถวถนนข้าวสาร (ซื้อในงานท่องเที่ยวไทยก่อนหน้านี้แล้ว) |
 ระหว่างทางเราได้เห็นความเป็นมิตรของคนในพื้นที่ และธรรมชาติสองข้างทาง ทำให้เราหายเหนื่อยบางส่วนเราก็ขับรถมาเรื่อยๆ ก้อไกลพอดู ผมเริ่มสังเกตว่าเราเริ่มที่จะขึ้นเขากันแล้วเพราะถนนเริ่มมีความลาดชันเกิดขึ้น ซึ่งสิ่งนี้ผมไม่มีข้อมูลมาก่อนว่าเราต้องขึ้นเขาด้วยและสิ่งที่ผมกลัวก็อยู่ตรงหน้าซึ่งมองเห็นได้ว่า ถนนที่ทอดยาวไปข้างหน้าเป็นเนินลงและก็ขึ้นเขาซึ่งในขณะนี้ผมได้จอดรถและก็หันไปถามแฟน(เกด)ว่าจะเอายังไงจะไปต่อหรือว่าจะกลับไปนอนที่ ท้องศาลา ลืมบอกไปว่าผมสองคนมีกระเป๋ามาสองใบ ใบหนึ่งเป็น Back pack ใบใหญ่รับนำหนักได้ประมาณ 80-90 ก.ก อีกใบเป็นกระเป๋าสะพายธรรมดาตอนนี้มีกระเป๋าสองใบ ใบหนึ่งซึ่งเป็นใบใหญ่อยู่ระหว่างขาผมบนมอเตอร์ไซด์ อีกใบแฟน (เกด) สะพายใว้ กลับมาที่ตอนจอดรถอีกที เกดก็บอกว่าไปเลย แต่ที่จริงแล้วเราก็กลัวทั้งคู่นั่นแหละ เพราะก็ไม่ได้เตรียมใจมาเจอสถานการณ์แบบนี้ ผมย้ำอีกทีว่าแน่ใจนะ เกดบอกแค่สั้นว่า อืม ผมก็เริ่มขับด้วยความเร็วลงมาจากเนินเพื่อให้ความเร็วส่งตัวรถขึ้นไปบนยอดเขา |
 ผมกับเกด ตื่นเต้นมาก ระหว่างขับลงมา ความเร็วของรถก็ได้ส่งรถขึ้นไปตามที่ผมคาดใว้ แต่ว่าทันใดนั้นเองเมื่อรถขับมาถึงทางโค้งบนเขา สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือยังจะมีเนินขึ้นต่อไปอีก ใครที่เคยไปพะงันก็จะรู้ว่าจะไปหาดริ้นต้องผ่านเนินนี้เนินแรก มันน่ากลัวสำหรับมือใหม่อย่างผม เมื่อพ้นเนินแรกมาแล้วแรงรถที่ส่งขึ้นมาจากด้านล่างก็เริ่มจะหมดบวกกับกระเป๋าที่อยู่ด้านหน้าค้ำกับที่บังคับรถทำให้การบังคับรถไม่เป็นไปตามที่ต้องการ ในจังหวะเดียวกันกำลังรถไม่สามารถขึ้นต่อได้อีกแล้ว ถึงตอนนั้นผมก็รู้แล้วว่ารถต้องไหลลงแน่ๆ ถ้ายังดื้อใช้กำลังเครื่องต่อไปรถต้องไหลลงไปข้างล่างแน่นอน ผมก็เลยค่อยทิ้งรถลงด้านข้างซ้าย เผื่อกันไม่ให้รถถอยหลังลงไป ผมไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยจากรถล้ม แต่ขาเกดโดนท่อไอเสียรถทำให้หน้าแข้งเป็นรอยพองขึ้นมา ผมก็ได้พยุงตัวเกดมาหลบข้างทางและก็ปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วก็ได้ไปเก็บของและก็รถที่อยู่กลางถนนจากนั้นก็ได้ให้เกดเข้าไปล้างแผลในร้านกาแฟแถวนั้น เจ้าของร้านบอกว่า ผมสองคนได้มาถึงเกาะพะงันแล้ว แล้วก็บอกว่า ที่นี่มีคนมาล้มกันทุกวันนั่นแหละ บางคนเสียชีวิตที่โค้งนี้ก็มี ได้ฟังอย่างงั้นแล้วก็รู้สึกเสียวๆ เหมือนกันแต่เวลานี้อาการเกดไม่ค่อยดีเท่าไหร่จะต้องพาไปทำแผลด่วน ก็เลยตัดสินใจขับรถเข้าไปที่ท้องศาลาอีกที เพื่อหาโรงพยาบาลเพื่อไปทำแผลก็นึกได้ว่า |
 ในหนังมีโรงพยาบาลเกาะพงันในความคิดของเราบวกกับความรู้สึกในหนังมันน่าจะไม่ไกลกันเท่าไหร่เพราะเป็นโรงพยาบาลน่าจะอยู่ใกล้แหล่งชุมชน แต่ที่ไหนได้ขับรถออกมาจากแหล่งชุมชน ประมาณ 7-8 กิโลได้มั๊ง ไกลมากๆ โรงพยาบาลอะไรไม่รู้ไปตั้งอยู่ในสวนมะพร้าวอะ ตอนแรกก็นึกว่าหลงทางขับถามทางเข้ามาเรื่อย สุดท้ายก็มาถึง โรงพยาบาล ได้ทำการรักษาบาดแผลและก็พูดคุยกับบุรุษพยาบาลที่ทำแผลให้ ผมก็เลยแซวเกดว่า เหมือนในหนังเลยอะ มาพะงันต้องมาโรงพยาบาลก่อน เกดก็หันมาค้อนใส่ผม หลังจากที่ทำแผลเสร็จถึงตอนนี้เราก็ยังไม่มีที่พักเลย จึงตัดสินใจกลับไปที่ท้องศาลาเพื่อหาที่พัก ไปๆ มาๆ ที่พักก็ไม่ไกลจากท่าเรือที่เรามามากนัก ถึงตอนนี้ก็ขอพักผ่อนเรื่องไปที่อื่นยังไม่คิดเลย พอตกตอนกลางคืนเกด เป็นไข้และก็บอกว่าอยากกลับบ้านไม่อยากเที่ยวแล้ว ผมก็บอกว่ามาแล้วจะกลับได้ไง เกดก็เข้าใจ แล้วก็หลับไป |
|
| พอตื่นมาตอนเช้าเกดได้ทานยาบวกกับได้ผักผ่อนก็มีอาการดีขึ้น ก็ได้วางแผนการเที่ยวเกาะว่าจะไปที่ไหนยังไง แล้วเราก็ขี่มอตอร์ไซด์ไปรอบเกาะ ส่วนทางที่จะไปหาดริ้นนั้นขอบอกว่าโหดสุดๆ สำหรับมือใหม่ถ้าใครเคยไปแล้วจะรู้ แต่ผมก็ผ่านมาได้ และก็ได้ไปหาดริ้นสมใจและก็ทุกหาดที่เค้าว่าสวยเราก็ไปหมดทุกหาด แต่มีหาดท้องนายปานต้องนั่งรถเข้าไปเพราะทางไปโหดสุดต้องใช้รถ 4wd ขึ้นไปเท่านั้นถึงจะไปถึง มันไม่ได้ง่ายเหมือนในหนังที่ดูแวบไปแวบมา ทางมันลำบากมาก ถ้ายังจำในหนังกันได้ที่พยาบาลพาพระเอกไปวาดรูปที่ริมหาดโดยขับมอเตอร์ไซด์ในขณะที่พระเอกขาใส่เฝือกอยู่เนี่ย ถ้าขับไปหาดนี้จริงนางพยาบาลคงต้องเก่งการขับรถมอเตอร์ไซด์ในระดับขั้นเทพเลยทีเดียวหรือไม่งั้นพระเอกคงต้องตกเขาตายแน่นอน แต่มาถึงแล้วก็คุ้มเพราะสวยจริงๆ ดั่งในหนัง แต่ในภาพรวมของทั้งหมดแล้วมันก็เป็นประสบการณ์ที่สนุกไปอีกแบบหนึ่งประทับใจกับธรรมชาติและก็ผู้คนบนเกาะนั้น ทำให้รู้ว่า ไม่ได้มีทะเลอย่างเดียวที่สวย แต่ก็ยังมีความมีน้ำใจของคนบนเกาะนั้นด้วยที่เป็นเสนห์ที่ดึงดูดให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวกัน สุดท้ายนี้ถ้ามีใครมาถามว่าเคยไปเที่ยวพะงันยัง ผมก็จะบอกว่าอยากรู้อะไรละ เดี๋ยวจะบอกให้............. |
