หรือเพียงเศษเสี้ยว
โดย... ดาริน
ทันใดนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป..
มี เพียงเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของคุณ คุณพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตั้งสติ คุณมองไปรอบๆ ไม่มีสิ่งใดที่คุณคุ้นเคยอยู่ในสายตา มีเพียงลำแสงเรืองรองมาจากเบื้องบน แต่คุณก็รู้สึกเบาสบายอย่างประหลาดเหมือนร่างกายคุณไร้น้ำหนัก แขนและขาของคุณยังปกติดีอยู่หรือเปล่า คุณเริ่มไม่แน่ใจ ด้วยความพยายามเพียงเล็กน้อยคุณก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างไม่ยากเย็น เฮ้อ... โล่งใจคุณยังครบสามสิบสองดี มีเสียงเครื่องจักรบางอย่างดังขึ้นจากไหนซักแห่งคุณไม่สามารถบอกได้ มันเหมือนดังมาจากทุกทิศทุกทาง ช่างเถอะ... อย่างน้อยหูคุณก็ยังได้ยิน
ไม่นานนักอาณาจักรที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเหมือนภาพ ฝัน หรืออาจเป็นเพียงโลกในจินตนาการวัยเด็กที่ตามมาหลอกหลอนคุณกันแน่ ที่นี่มีต้นไม้มากมาย แต่ไม่มีลำต้นสีน้ำตาลและใบสีเขียวอย่างที่เคยเห็น มันมีลำต้นขาวเรืองรองใบสีชมพู สีม่วง สีเหลือง บางต้นมีเพียงแค่กิ่งก้านสีสันสวยงามรูปร่างแปลกตา คงไม่ได้เรียกว่าต้นไม้หรอก โขดหินที่นี่ก็ดูแปลกไปเป็นลอนหยึกหยัก พื้นดินก็ขาวเนียนเหมือนแป้ง คุณพยายามเข้าไปมองดูใกล้ๆ ใช่ มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ บางอย่างอยู่รอบๆ ต้นไม้เหล่านั้น ช่างเป็นบ้านที่น่าอยู่ของพวกมัน บ้างอยู่กันเป็นคู่ บ้างอยู่กันเป็นครอบครัว ช่างเป็นชีวิตที่มีความสุข อิสระ และปลอดภัย ดูแล้วมันก็ไม่ต่างจากพวกเราเลย พวกมันดูเป็นมิตรไม่สนใจคุณนัก นั่นสินะ มันก็มีงานต้องทำเหมือนกัน ทั้งสร้างบ้าน ดูแลครอบครัว บ้างก็พักผ่อนอยู่อย่างเกียจคร้าน พวกมันมีสีสันสดใสไม่ต่างจากบ้านของมัน แทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีสิ่งมีชีวิตใดที่สวยงามเหมือนอย่างที่นี่ ใครนะช่างสร้างสรรค์สิ่งสวยงามได้อย่างลงตัวไม่มีที่ติ
ระหว่าง ที่คุณไม่ทันระวังตัวนั้นเอง สิ่งมีชีวิตกลุ่มใหญ่เป็นร้อยๆ กำลังพุ่งตรงมาหาคุณ มันช่างเคลื่อนไหวได้รวดเร็วคล่องแคล่วกว่าคุณหลายเท่านัก คุณไม่รู้จะหลบหนีไปทางไหนดีหรือจะต่อสู้ได้อย่างไร พวกมันต้องเห็นคุณแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย พวกมันใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ทุกขณะ ในวินาทีวิกฤตนั้นเอง... พวกมันกำลังผ่านคุณไปโดยไม่สัมผัสคุณเลยแม้แต่นิดเดียว คุณจ้องมองไปในดวงตาของมัน มันคิดอะไรอยู่นะ มันไม่แม้แต่จะสนใจคุณ เหมือนคุณเป็นเพียงก้อนหินหรืออะไรซักอย่างที่กำลังขวางทางมันอยู่เท่านั้น เอง แล้วพวกมันก็จากไปอย่างสง่างาม
คุณเพิ่งระลึกได้ว่า ร่างกายของคุณช่างอ่อนแอนักเมื่ออยู่ที่นี่ แขนขาเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้า หากมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นคุณคงไม่สามารถเอาชนะพวกมันหรือป้องกันตัวได้ อย่างแน่นอน เพียงลมพัดเบาๆคุณก็เกือบเสียหลัก แทบจะต้านเอาไว้ไม่อยู่ บางครั้งอุณหภูมิก็ลดลงอย่างกะทันหัน ผิวหนังของคุณช่างบอบบางไม่สามารถทำให้คุณอบอุ่นได้เลย หรือเพียงพยายามจะทำอะไรให้รวดเร็วทันใจหน่อย คุณก็เหนื่อยง่ายเหลือเกิน ทุกๆ ลมหายใจไม่ง่ายอย่างที่เคยเป็น คุณเป็นเพียงอณูเล็กๆ ที่ไร้ความสามารถจะช่วยเหลือตนเอง มีอะไรที่มีอำนาจเหนือคุณอย่างไม่อาจต้านทานได้ ความทะนง ความมั่นใจในความเป็นมนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่ ที่สามารถควบคุมโลกทั้งใบอยู่ในกำมือด้วยเทคโนโลยีวิทยาการอันก้าวหน้าไม่ อาจนำมาใช้ได้ ทุกลมหายใจช่างมีค่ายิ่งนัก คุณทำได้แค่เพียงรักษามันให้อยู่กับคุณเนิ่นนานที่สุด คุณรู้ตัวดีว่าเวลาของคุณกำลังจะหมดลงทุกขณะ
คงถึงเวลา แล้วสินะที่ต้องจากไป แม้แต่เพียงหนึ่งลมหายใจ คุณก็ไม่สามารถรักษาให้อยู่กับคุณได้อีกต่อไป คุณแหงนหน้ามุ่งตรงไปยังแสงสว่างเบื้องบน คุณหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งเพียงหวังว่าทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม แล้วฟ้าสีครามและเมฆขาวก็ปรากฏ สายลมเย็นโชยมาปะทะใบหน้า คุณขึ้นสู่ผิวน้ำโดยทิ้งความงามของโลกใต้ทะเลไว้เบื้องล่าง แล้ว คุณก็สัญญากับตัวเองว่าคุณจะกลับมาอีกครั้ง ...โลกสีคราม... ณ ที่แห่งนี้ที่จะทำให้คุณระลึกเสมอว่า มนุษย์มิได้ยิ่งใหญ่ มนุษย์มิอาจอาจครอบครองสิ่งใด มนุษย์เป็นเพียงเศษเสี้ยวในการดำรงอยู่ของสรรพสิ่งเท่านั้นเอง
