ทำงานอย่างมีความสุขได้แม้ไม่มีเส้น

ในการทำงานร่วมกันของผู้คนนั้น การเลือกที่รักมักที่ชังปรากฏให้เห็นได้เสมอ บางคนจึงเชื่อไปว่าตนได้ดีน้อยกว่าคนอื่นเพราะตนเองไม่มีเส้น ผู้บริหารในองค์กรที่ว่ากันว่าเถรตรงมากแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็หนีไม่พ้นไปจากอาการเลือกที่รักมักที่ชังจนได้ ชอบใจพนักงานคนไหนมากเป็นพิเศษ พนักงานคนนั้นย่อมได้รับความสนใจจากผู้บริหารมากกว่าคนอื่น เพียงแต่ว่าจะมากจะน้อยกว่าคนอื่นเพียงใดเท่านั้น ถ้ามีพนักงานสองคน มีฝีมือในการทำงานพอๆ กัน พนักงานคนหนึ่งเอาแต่ทำงานโดยไม่สนใจผู้บริหาร จะเดินผ่านไปผ่านมาก็ไม่ค่อยได้ทักทาย ในขณะที่พนักงานอีกคนหนึ่งใส่ใจคอยช่วยเหลือผู้บริหารต่างๆ นานา พนักงานคนนั้นย่อมได้ใจจากผู้บริหารไปบ้างไม่มากก็น้อย ภาพที่ปรากฏขึ้นในการทำงานจึงกลายเป็นว่าพนักงานคนที่ชอบประจบประแจงได้รับการสนับสนุนมากกว่าคนที่เอาแต่ทำงาน

คนทั่วไปจึงอาจมองว่าพนักงานบางคนมีเส้นดีกว่าคนอื่นๆ ซึ่งเมื่อใดก็ตามที่ผู้คนในองค์กรเริ่มมองว่าคนอื่นนั้นได้ดีกว่าตนเพราะมีเส้นดีกว่าแล้ว เมื่อนั้นความสุขในการทำงานของผู้คนในองค์กรนั้นย่อมลดน้อยถอยลงไปในทันที ความสุขกลับกลายเป็นความเจ็บแค้น หรือไม่ก็กลายเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ ซึ่งคราวนี้ผลงานที่แต่ละคนช่วยกันทำออกมานั้นก็จะไม่เต็มที่ ไม่ดีเหมือนเดิม เป็นผลให้คนที่ผู้คนมองว่ามีเส้นดีกว่าคนอื่นนั้น หากมีฝีมือเพียงพอก็จะยิ่งสร้างผลงานได้โดดเด่นมากขึ้นไปอีกจนมองเห็นกันได้อย่างชัดเจน เมื่อผลงานดีกว่าคนอื่นก็ย่อมได้รับผลตอบแทนที่ดีกว่าและได้รับความก้าวหน้ามากกว่าคนอื่นๆ จึงยิ่งทำให้ความเชื่อในเรื่องการมีเส้นในการทำงานในหมู่ผู้คนยิ่งชัดเจนมากขึ้นไปอีก ดังนั้นการที่สามารถทำงานได้ดีดังเดิม แม้จะรู้สึกว่าตนเองไม่มีเส้นนั้นจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการทำงานให้ประสบความสำเร็จ และจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการทำงานอย่างมีความสุข

เริ่มต้นจากการทำความเข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่าเส้นสายนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร เส้นสายเกิดจากการที่คนเรามีความชอบและไม่ชอบแตกต่างกัน ผู้บริหารซึ่งก็เป็นปุถุชนธรรมดาคนหนึ่ง ย่อมไม่พ้นจากความลำเอียงอันเนื่องมาจากความชอบและความไม่ชอบนี้เช่นเดียวกัน

ความชอบมีได้หลายลักษณะ ไม่ว่าจะเป็นชอบทำงานกับญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง ชอบทำงานกับคนที่ช่างเอาอกเอาใจ ชอบทำงานกับคนที่เรียนจบมาจากโรงเรียนเดียวกัน เรียนจบสาขาเดียวกัน ชอบทำงานกับคนที่มีภูมิลำเนาอยู่ในพื้นที่เดียวกัน ความชอบไม่ว่าจะเป็นลักษณะใดก็ตามแต่ ย่อมทำให้ผู้บริหารมอบสิทธิพิเศษบางประการให้กับพนักงานที่ตนเองชอบ

ในทำนองเดียวกันนั้น ความไม่ชอบก็มีหลายลักษณะเช่นเดียวกัน ไม่ชอบทำงานกับคนรูปร่างไม่ดี ชอบเล่นสีเล่นพวก คือไม่ชอบทำงานกับคนที่มาจากพวกใดพวกหนึ่ง ไม่ชอบทำงานกับคนที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา ความไม่ชอบเหล่านี้มีผลให้ผู้บริหารให้การสนับสนุนผู้คนเหล่านี้น้อยกว่าคนอื่นๆ

ซึ่งถ้าผู้บริหารเข้าใจในเรื่องความชอบความไม่ชอบนี้ดีเพียงพอ ย่อมจะพยายามรักษาสมดุลระหว่างการสนับสนุนที่ตนเองมอบให้กับคนที่ตนชอบกับคนอื่นๆ โดยไม่ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่ตนชอบนั้นได้รับการสนับสนุนที่ดีกว่าคนอื่น หรือการสนับสนุนที่มีต่อคนที่ตนไม่ชอบนั้นก็ต้องไม่แตกต่างไปจากคนอื่น ผู้บริหารต้องทำให้ผู้คนในองค์กรไม่รู้สึกว่าคนมีเส้นได้รับการสนับสนุนที่ดีกว่าคนไม่มีเส้น อย่างไรก็ตามแม้ว่าผู้บริหารจะพยายามรักษาสมดุลนี้ให้ดีเพียงใดก็ตาม จะยังมีผู้คนที่รู้สึกว่าคนมีเส้นได้ดีกว่าคนไม่มีเส้นอยู่ดี ซึ่งเป็นเรื่องที่ห้ามความรู้สึกกันได้ยาก

หากเราเป็นคนทำงานแล้วรู้สึกว่าต้องทำงานกับคนมีเส้น เราทำงานเท่าใดก็ได้ดีไม่เท่ากับคนมีเส้นแล้วขอให้คิดดูดีๆ ว่าที่เรายังสามารถทำงานอยู่ได้ต่อไปนั้น อย่างน้อยผู้บริหารคงยังให้ความสำคัญกับตัวเราอยู่ ถึงแม้จะไม่มีเส้น แต่อย่างน้อยก็ยังมีความสำคัญอยู่บ้างในสายตาของผู้บริหาร เพราะถ้าเราไม่มีเส้นแล้ว เรายังคงทำงานอยู่ได้ แสดงว่าเราต้องมีความสำคัญกับองค์กรอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เมื่อตัวเรามีความสำคัญต่อองค์กร ถ้าเราขยันขันแข็งทำงานให้ประสบความสำเร็จ องค์กรที่เราอยู่นั้นก็ย่อมประสบความสำเร็จไปด้วย แต่อย่าคิดไปไกลว่าเราต้องมีส่วนร่วมในการกำหนดอนาคตใดๆ ขององค์กรนั้น ตั้งอกตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดในวันนี้ โดยไม่ต้องใส่ใจว่าผู้บริหารจะกำหนดทิศทางในอนาคตขององค์กรนั้นอย่างไร คนไม่มีเส้นจะเสนออะไรขึ้นไปก็แล้วแต่โอกาสที่จะได้รับความสนใจจากผู้บริหารย่อมมีไม่มากนัก เมื่อไม่สนใจที่จะไปมีส่วนร่วมในการกำหนดอนาคตขององค์กรแล้ว ก็สามารถทำงานอย่างมีความสุข ถ้ารู้ตัวว่าไม่มีเส้น แต่กลับไปสนใจว่าอนาคตขององค์กรจะเป็นอย่างไร พอเสนอรูปแบบอนาคตที่ตนต้องการเห็นไปให้ผู้บริหารได้พิจารณา แล้วผู้บริหารไม่สนใจ ก็จะทำให้ทุกข์ใจในการทำงานไปเปล่าๆ

เมื่อใดก็ตามที่พบว่ามีการเลือกปฏิบัติจากผู้บริหารจนเห็นความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างคนมีเส้นกับคนไม่มีเส้น ขอให้นึกไว้ว่าผู้บริหารที่ไม่สามารถรักษาสมดุลระหว่างคนมีเส้นกับคนไม่มีเส้นได้นั้น มักเป็นผู้บริหารที่ไร้ฝีมือ จึงมองไม่เห็นว่าใครเก่งใครไม่เก่ง ทำให้ต้องใช้ความชอบความไม่ชอบส่วนตัวในการบริหารงาน

เมื่อใดก็ตามที่เสนอหลักการดีๆ ไปให้ผู้บริหารได้ใช้กับองค์กร แต่ผู้บริหารกลับไปสนใจหลักการแย่ๆ ที่มาจากคนมีเส้น ก็ขอให้คิดไปว่ากำลังทำงานอยู่กับผู้บริหารที่ไร้ฝีมือ จึงไม่สามารถแยกแยะหลักการที่ดีและไม่ดีออกจากกันได้ เมื่อแยกของดีของไม่ดีไม่ออก ก็ต้องใช้ความชอบความไม่ชอบมาเป็นตัวตัดสินใจ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่าถ้าเราไม่มีเส้นเราคงไม่สามารถปรับเปลี่ยนวิธีคิด วิธีการบริหารของผู้บริหารที่นิยมการใช้เส้นได้ คิดได้ดังนี้แล้วก็ขอให้พยายามทำวันนี้ ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด อย่ามัวแต่ทุกข์อกทุกข์ใจ น้อยอกน้อยใจในโชคชะตาว่าฉันเกิดมาเป็นคนไม่มีเส้น ขอให้ใจเย็นๆ รอไว้เมื่อถึงวันหนึ่งเราจะได้เห็นผู้บริหารที่นิยมการใช้เส้นตกเก้าอี้เพราะหมดเส้นสายในวันหน้าอย่างแน่นอน

ที่มา : bangkokbiznews.com