คนเก่ง...มักเหงา

ผมรู้จักคนเก่งหลายๆ คนจากการพูดคุย หรือไปเป็นวิทยากรสัมมนาให้กับหน่วยงานต่างๆ ทั้งภาคเอกชนและรัฐบาล
       
        คนเก่งเหล่านี้มักเป็นคนกระฉับกระเฉง คล่องแคล่ว มีวิสัยทัศน์กว้างไกล ขยันทำงานแม้วันหยุดก็ไม่เคยได้อยู่นิ่ง
       
        ผลงานจึงปรากฏออกมามากมาย...มากกว่าคนอื่นๆ
       
        หลายๆคนติดงานไปเลย...เหมือนติดบุหรี่ ถ้าไม่ทำงานแล้วจะรู้สึกหงุดหงิด
       
        เมื่อคุยกันแบบลึกซึ้งมากขึ้น จึงรู้ว่าถ้าเขาไม่ทำงาน ไม่ทำกิจกรรม เขาจะรู้สึกเหงา ว้าเหว่ หรือรู้สึกว่าตัวเองว่างๆ โล่งๆ แปลกๆ ชอบกล เขาจึงหาทางทำกิจกรรมหรือทำงานตลอดเวลา
       
        โอกาสที่เขาจะเข้าใกล้ชิดกับคนบางคนเพื่อการสร้างมิตรภาพลึกซึ้ง ก็เป็นไปได้ยาก เพราะเขาหวังผลทางด้านความสำเร็จของงานจนเคยตัว จึงมองข้ามความสัมพันธ์กับเพื่อนมนุษย์ไปเสีย
       
        เรียกว่ามีจิตใจที่...ใฝ่สัมฤทธิ์มากกว่า...ใฝ่สัมพันธ์
       
        และคนทั่วไปก็ไม่อยากเข้ามาใกล้ชิดหรือสร้างความสัมพันธ์ด้วยเพราะเกรงใจ หรือเห็นว่าเขาไม่มีเวลาว่างพอ แถมคุยกันไม่ค่อนเข้าใจกันเสียอีก
       
        ตกลงก็เลยไม่มีใครเข้ามาสนิทด้วยจริงๆ หาเพื่อนที่เข้าใจ รู้ใจจริงๆ ได้ยาก
       
        ถ้าถามว่าคนเก่งเป็นคนมีคุณค่าไหม?
       
        ก็ต้องตอบว่า เป็นคนมีคุณค่าต่อสังคมมาก
       
        แต่ทำไมมักเหงา หาคนใกล้ชิดไม่ได้?
       
        มีคำเปรียบเทียบที่น่าสนใจเปรียบไว้ว่า
       
        คนเก่ง...เปรียบเหมือนเพลงบรรเลงที่ไพเราะแต่ไม่มีเนื้อร้อง ปล่อยให้คนฟังจินตนาการเอาเอง ทำให้คนไม่เข้าใจลึกซึ้งหรือเข้าใจแตกต่างกันไป และยากต่อการเข้าใจ คนจึงไม่เข้าใจอย่างถ่อมแท้ และรู้สึกว่าเข้าใกล้ลำบาก..อยู่ห่างๆ หรือฟังแบบห่างๆ ดีกว่า!
       
        เป็นเรื่องจริงที่คนเก่งๆ มักมี IQ ดี มีวิสัยทัศน์และความคิดกว้างกว่าคนทั่วไป
       
        ทำให้ไม่หยุดอยู่กับที่ง่ายๆ ตื้นๆ แต่ชอบคิดอะไรที่ลึกซึ้งที่คนทั่วไปตามไม่ทัน...และไม่ได้คิด
       
        ก็เลยหาคนที่สนิทใจหรือรู้ใจจริงๆ ไม่ได้เสียที
        ส่วนคนที่ไม่เก่ง เขามักคบกันได้สนิทรู้ใจกันดี ส่วนมากเขามักคุยกันด้วยเรื่องตื้นๆ ทำอะไรง่ายๆ ไม่คิดมาก เขาจึงมีเพื่อนมาก และมักไม่ค่อยเหงา
       
        ถ้าอยากเป็นคนเก่งที่ไม่เหงา ก็ต้องรู้จักปรับตัวปรับใจให้คิดง่ายๆ ทำอะไรง่ายๆ กับคนทั่วไปรอบตัวเองบ้าง และรู้จักยืดหยุ่นความคิด และความหวังได้บ้าง คือให้มีความเรียบง่ายและยืดหยุ่นได้มากขึ้นนั้นแหละ
       
        แล้วก็จะคบกับคนทั่วไปได้ง่ายขึ้น
       
        แต่เอ! คนเก่งอาจรำคาญคนทั่วๆ ไปก็ได้นะที่คุยกันไม่ค่อยสนุกในระยะยาวก็เอาไว้ในบางครั้งบางคราวก็ได้นี่ แก้เหงาก็เซ็งไงเล่า
       
        ดีกว่าเป็นคนเก่ง...แต่มีความเหงาเป็นป๋าอยู่ตลอดเวลาแน่ๆ

โดย ผู้จัดการรายสัปดาห์