เมื่อผู้จัดการพลาด

ชีวิตการทำงานของสมชายเข้าสู่ปีที่ยี่สิบแล้ว เขาไต่เต้าขึ้นมาจากเจ้าหน้าที่สินเชื่อของธนาคาร  สู่ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการสาขาและขึ้นสู่ตำแหน่งผู้จัดการสาขาเมื่อห้าปีที่แล้วปีนี้เป็นปีที่เขายอมรับว่าหนักที่สุดในการทำงาน  เพราะวิกฤตเศรษฐกิจในปี  2540  ซึ่งพวกฝรั่งตาน้ำข้าวเรียกซะหรูเลยว่า  “ต้มยำกุ้งไครซิส  (Tom Yum Kung Crisis)”  ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมหาศาลในอุตสาหกรรมธนาคาร  เขายอมรับกับตัวเองว่า  แนวทางการทำงานที่เขาเคยใช้แล้วได้ผลในอดีตหลายอย่างไม่เวิร์คแล้วภายใต้สิ่งแวดล้อมใหม่นี้ 

เมื่อวานนี้เขาสั่งให้เจ้าหน้าที่บริการลูกค้าสามคนของสาขาเขาให้ออกเดินตลาดโดยมีเป้าหมายให้ทำการเปิดบัญชีใหม่ให้ได้คนละสามบัญชี  เขาแนะนำวิธีการพูดและการนำเสนอให้ทั้งสามคนซึ่งเป็นพนักงานใหม่ของสาขาเขาเนื่องจากพนักงานบริการลูกค้าคนเดิมขอเข้าโครงการเกษียณก่อนอายุไปหมด 

ตกเย็นทั้งสามคนกลับมามือเปล่า  ทุกคนออกเดินตลาดตั้งแต่แปดโมงเช้ายันห้าโมงเย็น 

เช้าวันนี้เขาเรียกทั้งสามคนมารายงานผลการเดินตลาดให้เขาฟัง  พวกเขารายงานว่าเขาทั้งสามคนพูดตามที่เขาบอกทุกอย่าง  เขายอมจำนนอย่างเสียไม่ได้ว่าบทสนทนาของเขาคงไม่เวิร์คในยุคนี้  อย่างไรก็ตามสมชายถามทั้งสามคนว่าได้ข้อมูลไหมว่าลูกค้าเหล่านี้ใช้บริการธนาคารอะไรบ้าง  ทั้งสามคนหน้าตาเหรอหราพร้อมทั้งกล่าวออกมาเสียงอ่อยๆว่า  “พี่ไม่ได้บอกพวกเรานี่ครับ  พี่บอกเพียงว่าขอให้พูดตามที่ผมบอกพอ  รับรองได้ผลแน่นอน”

สมชายจึงระเบิดอารมณ์ใส่พวกเขาทั้งสามคนว่า  “โอ๊ย  ผมละเบื่อพวกเด็กใหม่จริงๆ  Common Sense  นะรู้จักมั๊ย  เฮ้อกลุ้มใจจริงๆ  สมัยผมไม่เคยต้องมีคนมาสอนอย่างนี้ยังได้วันละห้าหกบัญชีสบายสบายเลย”

สมหญิงเจ้าหน้าที่บริการลูกค้าซึ่งเป็นนักเรียนเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีชื่อเสียง  เถียงกลับทันทีด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นว่า  “ความผิดของพี่ที่ไม่บอกพวกเราเองนี่คะ  หญิงเองทำตามทุกคำพูดของพี่อยู่แล้ว  วันหลังพูดอะไรมาหญิงคงเชื่อลำบากละคะ”  เธอพูดจบก็เดินสะบัดก้นเดินออกจากห้องผู้จัดการพร้อมกระแทกประตูดังปังเข้าให้

อวยชัยเจ้าหน้าที่บริการลูกค้าอีกคนซึงเคยเป็นอดีตนักกีฬามหาวิทยาลัยชื่อดังกล่าวเสียงอ่อยๆอกมาว่า  “พี่อย่าถือน้องหญิงเลยครับ  เขาถูกตามใจตั้งแต่เด็ก  สำหรับการเดินตลาดเมื่อวานนี้ผมต้องขอโทษสำหรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นและวันนี้ผมจะกลับไปสอบถามเพิ่มเติมให้ใหม่นะครับ”

ณรงค์เจ้าหน้าที่บริการลูกค้าคนที่สามกล่าวขึ้นว่า  “ผมก็ต้องขอโทษสำหรับเรื่องนี้ด้วยครับ  ผมต้องขอบคุณที่ผู้จัดการช่วยชี้แนะแนวทางใหม่นี้ให้  ผมจะรีบออกไปพบลูกค้าชุดที่ผมเดินตลาดเมื่อวานนี้ทันที และผมจะรีบขอข้อมูลที่ขาดไปมาให้ครับ  ผมสัญญาครับว่าจะไม่ให้เกิดความผิดพลาดลักษณะนี้อีก  ขอบคุณมากๆครับที่กรุณาชี้แนะ”

เมื่อทั้งสามคนออกไปแล้วเขา  ค่อยสงบจิตใจลงได้  เขาไม่น่าจะตำหนิพวกนี้อย่างรุนแรงเลย  แล้วเขาก็นั่งไตร่ตรองว่าที่น่าสนใจก็คือคนสามคนมีวิธีการรับมือกับหัวหน้าในกรณีนี้แตกต่างกันไป  แต่เขาพอเดาได้ว่าคนไหนน่าจะเจริญรุ่งเรืองกว่าอีกสองคน

ที่มา : เมล์จากสมาชิก