1. อาหาร การรับประทานอาหารที่เค็มจัด อาหารปิ้งย่าง การไม่รับประทานผักสด และผลไม้สด เพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร ในประเทศญี่ปุ่นและเกาหลีนิยมรับประทาน เนื้อย่าง ผักดอง เช่น กิมจิ เป็นประจำ ทำให้พบผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะอาหารจำนวนมาก เมื่อคนญี่ปุ่นอพยพไปอยู่ประเทศสหรัฐอเมริกา พบว่าอุบัติการณ์ของการเกิดโรคมะเร็งกระเพาะอาหารลดน้อยลง แสดงว่าปัจจัยสิ่งแวดล้อมมีอิทธิพลต่อการเกิดโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร
2. พันธุกรรม โรคทางพันธุกรรมบางอย่างเกี่ยวข้องกับการเกิด โรคมะเร็งกระเพาะอาหาร เช่น โรค Li-Fraumeni syndrome และโรคมะเร็งลำไส้ใหญ่ชนิด hereditary non-polyposis colorectal cancer
3. กรุ๊ปเลือด ผู้ป่วยที่มีเลือดกรุ๊ปเอ มีความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งกระเพาะอาหารมากกว่าคนทั่วไป
4. ระยะก่อนเป็นมะเร็ง ผู้ที่มีติ่งเนื้องอกในกระเพาะอาหารชนิด adenomatous polyp มีความเสี่ยงต่อการกลายเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารได้ร้อยละ 10-20 โดยเฉพาะถ้ามีขนาดใหญ่กว่า 2 เซนติเมตร
5. การติดเชื้อแบคทีเรียชื่อ เฮอลิโดแบคเตอร์ ไพรอไล ทำให้เกิดโรคแผลในกระเพาะอาหารและกระเพาะอาหารอักเสบมีการสร้างสารก่อมะเร็งกลุ่มไนโตรโส ทำให้เกิดความเสี่ยงต่อการเกิดโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร 3-5 เท่าสูงกว่าคนปกติ
6. ภาวะโลหิตจางชนิด pernicious จะมีโอกาสเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารมากกว่าคนทั่วไป
7. การไม่มีกรดในกระเพาะอาหาร (achlorhydria) ผู้ป่วยที่ไม่มีกรดในกระเพาะอาหาร มีความเสี่ยงที่จะเกิดโรคมะเร็งกระเพาะอาหารได้สูงขึ้น
8. ประวัติการผ่าตัดกระเพาะอาหารบางส่วน (partial gastrectomy) ผู้ป่วยที่มีประวัติผ่าตัดกระเพาะอาหารออกบางส่วน มีอุบัติการณ์ของการเกิดโรคมะเร็งกระเพาะอาหารสูงกว่าคนปกติ
อาการและอาการแสดง
อาการที่พบบ่อยของโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร คือ อาการเบื่ออาหาร น้ำหนักลด ผอมลง ปวดท้องด้านบน ท้องอืดผิดปกติ คลื่นไส้อาเจียน อาเจียนเป็นเลือด กลืนอาหารลำบาก และถ่ายดำ บางครั้งอาจคลำพบก้อนที่ลิ้นปี่ หรือต่อมน้ำเหลืองเหนือไหปลาร้ายซ้ายโต ตับโต บางรายที่มะเร็งกระจายไปที่ปอดอาจเกิดอาการหอบเหนื่อยได้ ในผู้ป่วยหญิงบางราย มะเร็งกระเพาะอาหารอาจหลุดไปในช่องท้อง ไปเกาะเป็นก้อนที่รังไข่คล้ายมะเร็งรังไข่ได้

พยาธิสภาพ
มะเร็งกระเพาะอาหารมีรักษาทางพยาธิสภาพหลายชนิด ชนิดที่สำคัญมีดังนี้
1. มะเร็งกระเพาะอาหารชนิดที่เกิดจากต่อม (adenocarcinoma) พบมากที่สุดถึงร้อยละ 95 ของผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะอาหารทั้งหมด มีลักษณะคล้ายเป็นแผลในกระเพาะอาหาร ดังนั้นถ้าเป็นแผลในกระเพาะอาหาร รักษาไม่ดีขึ้น ต้องตรวจว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารหรือไม่
2. มะเร็งกระเพาะอาหารที่เกิดจากต่อมน้ำเหลือง (lymphoma) มีหลายชนิดเช่น mucosa associated lymphomatoid tissue (MAL) และ diffuse large B-cell lymphoma
3. มะเร็งจีสต์ (gastrointestinal stromal tumors) ร้อยละ 60 ของมะเร็งชนิดนี้เกิดที่กระเพาะอาหาร วินิจฉัยโดยการย้อมพิเศษ เรียกว่าการย้อม c-kit หรือ CD117 ตอบสนองดีต่อยาต้านยีนมะเร็ง kit เรียกว่ายาก imatinib เป็นยารับประทาน
การแบ่งระยะของโรค
เราอาจแบ่งระยะของโรคมะเร็งกระเพาะอาหารออกเป็น 4 ระยะ ดังนี้
ระยะที่ 1 มะเร็งกระเพาะอาหารที่อยู่ที่ผิวด้านในของผนังกระเพาะอาหาร (T1) และอาจลุกลามเข้าต่อมน้ำเหลืองไม่เกิน 6 ต่อม (N1) หรือลุกลามไปถึงขั้นกล้ามเนื้อของผนังกระเพาะอาหาร แต่ยังไม่เข้าต่อมน้ำเหลือง (T3)
ระยะที่ 2 มะเร็งกระเพาะอาหารอยู่ที่ผิวด้านในของกระเพาะอาหาร (T1) และเข้าต่อมน้ำเหลืองไม่เกิน 15 ต่อม (N2) หรือลุกลามเข้าถึงชั้นกล้ามเนื้อของผนังกระเพาะอาหาร (T2) และเข้าต่อมน้ำเหลืองไม่เกิน 6 ต่อม (N1) หรือมะเร็งกระเพาะอาหารลุกลามถึงผิวนอกของผนังกระเพาะอาหาร (T3) แต่ยังไม่เข้าต่อมน้ำเหลือง (N0)
ระยะที่ 3 มะเร็งกระเพาะอาหารอยู่ที่ชั้นกล้ามเนื้อ (T2) และเข้าต่อมน้ำเหลืองไม่เกิน 15 ต่อม หรือมะเร็งลุกลาม ถึงผิวนอกของกระเพาะอาหาร (T3) และเข้าต่อมน้ำเหลืองไม่เกิน 15 ต่อม หรือลุกลามไปถึงอวัยวะใกล้เคียง (T4) แต่ไม่เข้าต่อมน้ำเหลือง (N0)
ระยะที่ 4 มะเร็ง กระเพาะอาหารแพร่กระจายไปสู่อวัยวะอื่น ๆ (M1) หรือเข้าต่อมน้ำเหลือง มากกว่า 15 ต่อม หรือมะเร็งกระเพาะอาหารที่ลุกลามไปยังอวัยวะใกล้เคียง (T4) และเข้าต่อมน้ำเหลือง (N1-3)
การวินิจฉัย
การวินิจฉัยโรคมะเร็งกระเพาะอาหารทำได้โดยการซักประวัติ การตรวจร่างกาย การเจาะเลือดตรวจ การส่องกล้องตรวจกระเพาะอาหาร และการตรวจทางรังสีวินิจฉัย ได้แก่ การตรวจเอ็กซ์เรย์คอมพิวเตอร์ของปอดและช่องท้องเป็นต้น ในรายที่สงสัยว่ามะเร็งเข้ากระดูกอาจตรวจได้โดยการสแกนกระดูก การวินิจฉัยที่ถูกต้อง ต้องตัดหรือเจาะชินเนื้อมะเร็งมาตรวจด้วยกล้องจุลทรรศน์ บางรายอาจต้องมีการย้อมพิเศษเพิ่มเติม
การรักษา
1.การผ่าตัด
เป็นวิธีการรักษาหลักสำหรับการรักษาโรคมะเร็งกระเพาะอาหารที่เป็นเฉพาะที่ ซึ่งยังอยู่ในระยะที่ผ่าตัดได้ ศัลยแพทย์มีความสำคัญมากต่อผลของการรักษาในประเทศญี่ปุ่น ซึ่งพบผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะอาหารมาก หมอผ่าตัดมีความชำนาญในการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหารมากกว่าประเทศอื่น ๆ ที่มีผู้ป่วยน้อยกว่า ส่งผลให้ผู้ป่วยมีผลการรักษาที่ดีกว่าหลายๆ ประเทศ
ในยุโรปมีการศึกษาว่าศัลยแพทย์เป็นปัจจัยสำคัญในการรักษาโรคมะเร็งกระเพาะ อาหาร หรือไม่ โดยส่งศัลยแพทย์จากยุโรปไปฝึกฝนการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหารที่ประเทศ ญี่ปุ่น และกลับไปประเทศของตนเอง พบว่าผลการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหารดีขึ้นกว่าเดิม ดังนั้นการรักษาโรคมะเร็งกระเพาะอาหารด้วยวิธีการผ่าตัด ถ้าผ่าตัดโดยแพทย์ที่ชำนาญจะช่วยให้ผลการรักษาดีขึ้น

มะเร็งกระเพาะอาหารระยะที่ 1 มีอัตรารอดชีวิตที่ 5 หลังการผ่าตัดร้อยละ 70
มะเร็งกระเพาะอาหารระยะที่ 2 มีอัตรารอดชีวิตที่ 5 หลังการผ่าตัดร้อยละ 30-40
มะเร็งกระเพาะอาหารระยะที่ 3 ผ่าตัดได้หมด มีอัตราการรอดชีวิตที่ 5 ปี เพียงร้อยละ 15 เท่านั้น
มะเร็งกระเพาะอาหารระยะที่ 4 ผ่าตัดไม่ได้ มีอัตราการรอดชีวิตที่ 5 ปี น้อยกว่าร้อยละ 5
2.รังสีรักษา
ปัจจุบันนี้รังสีรักษามีข้อบ่งชี้ในการให้ร่วมกับยาเคมีบำบัดเสริมภายหลัง การผ่าตัด มะเร็งกระเพาะอาหารระยะที่เป็นเฉพาะที่ โดยสามารถลดการกลับเป็นซ้ำของโรคภายหลังการผ่าตัดและยืดชีวิตผู้ป่วยได้ มากกว่าผู้ป่วยที่รักษาด้วยการผ่าตัดเพียงอย่างเดียว
3.เคมีบำบัด
การวิเคราะห์ผลจากการวิจัยต่างๆ (meta-analysis) พบว่ายาเคมีบำบัดเสริมพลังการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหาร มีประโยชน์ในการป้องกันการกลับเห็นซ้ำของโรค การใช้ยาเคมีบำบัดร่วมกับรังสีรักษาภายหลังการผ่าตัดสามรถป้องกันการกลับ เป็นซ้ำของมะเร็งกระเพาะอาหารระยะที่เป็นมาก เช่น มะเร็งลุกลามเข้าต่อมน้ำเหลืองใกล้เคียง (N1)หรือลุกลามไปถึงผิวนอกของกระเพาะอาหาร(T3)
มีการศึกษาที่ประเทศอังกฤษ พบว่าถ้าไห้ยาเคมีบำบัดก่อนผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหาร มีประสิทธิภาพในการควบคุมโรคดีกว่าการผ่าตัดเพียงอย่างเดียว (Magic Trial)
การศึกษาจากประเทศญี่ปุ่นโดยนายแพทย์ชินอิจิ สาคูราโมโต พบว่าถ้าให้ยาเคมีบำบัดชนิดรับประทาน(ยาS-1) ภายหลังการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหารระยะ ที่ II และII I จำนวน 529 คน พบว่าผู้ป่วยที่ได้รับยาเคมีบำบัดเสริมภายหลังการผ่าตัดมะเร็งกระเพาะอาหาร สามารถเพิ่มอัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยที่ผ่าตัดอย่างเดียว
สำหรับผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะอาหารระยะแพร่กระจาย (รายะที่4) การให้ยาเคมีบำบัดสามารถควบคุมได้ในผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อยาเคมีบำบัด ซึ่งมีทั้งยาเคมีบำบัดแบบรับประทานและแบบฉีด ถ้าใช้ยาเคมีบำบัด 3 ชนิดร่วมกัน เช่น ยา cisplstin, 5-FU, docetaxel จะเพิ่มประสิทธิภาพของการรักษาดีกว่าการใช้ยาเพิ่ม 2 ชนิด แต่จะมีผลข้างเคียงสูงกว่าโดยเฉพาะผลต่อไขกระดูก ทำให้เม็ดเลือดขาวต่ำติดเชื้อง่าย หรือเกล็ดเลือดทำให้เลือดออกง่าย ยาชนิดรับประทานมีผลข้างเคียงน้อยกว่ายาฉีด แต่จะมีอัตราการตอบสนองต่ำกว่า
รับข้อมูลมะเร็งกระเพาะอาหารและการดูแลอย่างละเอียด คลิกที่นี่ หรือโทร 02-6640078-9

Link https://www.siamca.com/knowledge-id193.html

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ส่องกล้องกระเพาะอาหาร (อีกหน)

วันนี้หมอนัดส่องกล้องกระเพาะอาหาร (เป็นครั้งที่สามในรอบสี่เดือน เห้อ อ อ ) งดน้ำ อาหารหลังเที่ยงคืนและเช้าวันตรวจ
เชียงใหม่เป็นพื้นที่ตาม พรก.ฉุกเฉิน มีเคอร์ฟิวส์ ที่ทำงานและโรงเรียนหลายแห่งหยุดทำการ แต่ รพ.เปิดทำการตามปรกติ
ไป ถึง รพ.ก็ติดต่อการเงิน แล้วไปห้องเจาะเลือด ขึ้นไปห้องส่องกล้อง ตึกนี้จะมีแปลนที่ต่างจากตึกอื่นคือมีลักษณะเป็นสามแฉกเว้า เราไปแรก ๆ มักจะหลงทิศ วันนี้ก็หลงอีกตามเคย ต้องแวะถามไถ่รายทางไปตลอด
ถึง ห้องก็ยื่นใบนัด รอผลเลือด รอเรียกเข้าห้อง ที่นี่เป็นส่วนปลายของแฉก มีพื้นที่ว่างหน้าห้องไม่มาก มีเก้าอี้ให้นั่งได้เกือบสิบคน ตอนที่ไปเก้าอี้ไม่ว่างแล้ว มีคนยืนรอ นั่งล้อเข็นรอ นอนเปลรออีกหลายคน เราไม่อยากยืนเพราะเพลียที่อดข้าวอดน้ำมา เลยถอดรองเท้ารองนั่งกับพื้น รู้สึกหิวนิดหน่อย
รอถึง ๑๐.๑๕ น. จนท.เรียกเข้าห้องตรวจ ก่อนตรวจก็สเปรย์ยาชาเข้าปาก ให้กลืนลงไป สเปรย์ซ้ำอีกหลายหน วันนี้ จนท.บอกให้กลั้นหายใจขณะสเปรย์ เลยไม่สำลักมาก
แล้วก็ให้นอนตะแคง ซ้าย พอล้มตัวนอนก็สำลักอีกต้องลุกนั่งแล้วไอ ๆ ๆ แล้วนอนต่อ จนท. เอาผ้าปิดหน้า ตา เหลือแต่ช่องปาก เอากล้องสอดเข้าไป บอกให้หายใจลึก ๆ ไม่ต้องกลืน แต่เราก็กลืนไปหลายหน เพราะมันจุกคอ ตอนกล้องลงไปกระเพาะก็รู้ตลอด ช่วงนั้นอยากอาเจียนด้วยก็เลยกลายเป็นสำลักอึกอัก ๆ เขาก็ถามว่าเป็นอะไร ทำไม อยากอาเจียนหรือ เราก็พยักหน้า
สุดท้ายการส่องกล้องก็เสร็จสิ้น เราดูนาฬิกา ระยะเวลาส่องกล้องใช้เวลาประมาณ ๑๕ นาที แต่มันดูเหมือนนานแสนนาน
แล้ว อาจารย์หมอที่ส่องกล้องก็บอกว่าที่เคยส่องกล้องไปสองครั้งและเอกซเรย์ คอมพิวเตอร์อีกหนึ่งครั้ง ไม่สามารถดูได้ว่าขนาดติ่งเนื้อในกระเพาะมีขนาดเท่าไร เพราะตำแหน่งที่มีติ่งเนื้อมันดูยาก เป็นส่วนบนของกระเพาะ วันนี้แต่แรกคิดว่าจะตัดชิ้นเนื้อกระเพาะออกมาตรวจ แต่เป็นตำแหน่งที่ตัดยาก ขณะส่องกล้องได้ปรึกษากับอาจารย์หมออีกคนสรุปวิธีการรักษาว่า
๑. ยังไม่รักษา แต่ส่องกล้องเป็นระยะ ๆ เพื่อติดตามดูว่าติ่งเนื้อมีขนาดโตกว่าเดิม ถ้าเห็นว่าจะเป็นอันตรายก็รักษาต่อไป
๒. หรือสอดเครื่องมือลงไปตัด เหมือนกับที่ทำวันนี้ แต่วิธีนี้มีความเสี่ยงคือไม่รู้ว่าติ่งเนื้อมีขนาดเท่าไร และการตัดชิ้นเนื้ออาจทำให้กระเพาะทะลุได้
เราเลยบอกหมอว่าขอ ส่องกล้องเป็นระยะ ๆ ไปก่อน เพราะไม่อยากรักษาอย่างอื่นซึ่งเสี่ยงเกินไป การส่องกล้องแม้จะทรมานแต่ก็ยังดีกว่ากระเพาะทะลุ
หมอก็บอกว่าจะส่องกล้องทุกหกเดือน นัดดูอาการครั้งต่อไปเดือนสิงหาคม แต่ถ้ามีอาการผิดปรกติให้รีบมาหาหมอทันที
หลังจากตรวจก็รู้สึกอึดอัดแน่นท้อง ท้องอืด หายหิวไปเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++